shotgun!

Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού dining in 2015 του designboom.com σε συνεργασία με τη macef. Μια από τις 3 προτάσεις που μοιράστηκαν το 1ο βραβείο ήταν η "din-ink" - μια κατά τα φαινόμενα έξυπνη ιδέα των andrea cingoli, paolo emilio bellisario, cristian cellini και francesca fontana. Έλα όμως που τουλάχιστον ένα μήνα πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων είχα συναντήσει τυχαία τη δουλειά ενός αγνώστου - από όσο ξέρω - industrial designer με το όνομα james rennick. Η δουλειά του σε γενικές γραμμές μου άρεσε - είχε τη σπιρτάδα και την αντιληπτικότητα που κάνουν μια δουλειά παραπάνω από συμπαθή. Αλλά δεν πήρε μέρος στο διαγωνισμό.
Συμβαίνει καμιά φορά να συμπίπτουν ακόμα και τελικές μορφές και το χρέος της έρευνας βαραίνει εξίσου το διαγωνιζόμενο και του οργανωτές/κριτές (τους τελευταίους μάλλον περισσότερο) αλλά από την άλλη industrial design δεν είναι μικροπαραλλαγές σε μια καλή ιδέα ίσα-ίσα για να μην μας κυνηγάνε τα πνευματικά δικαιώματα - που εδώ δεν συνέβη ούτε καν αυτό. (μου θυμίζει μια παράμετρο των πνευματικών δικαιωμάτων στη μουσική όπου έχει κανείς δικαίωμα να αντιγράψει μια σειρά από νότες - μέχρι 8 ή κατι τέτοιο). το τελευταίο σχόλιο το θυμήθηκα όταν είδα τα περσινά αποτελέσματα ελληνικής διοργάνωσης διεθνούς διαγωνισμού σχεδίου επίπλου γραφείου και σπιτιού, όπου η νικήτρια πρόταση (έξυπνη, σίγουρα) ήταν μια μικροπαραλλαγή από αντίστοιχο υπαρκτό αντικείμενο - το οποίο συνάντησα σε κατάλογο έκθεσης μεγάλης ελληνικής εταιρείας με κλασικά και καινούρια αντικείμενα ντηζάιν. Ονόματα δε λέμε, αφού πέρασε και καιρός άλλωστε. Βγάλε άκρη.

τα γιουβετσακια

http://www.youtube.com/watch?v=H-SggB7Bd58
Εγω πάντως έκανα μια μαγευτική επίσκεψη στην Ακρόπολη την προηγούμενη Κυριακή, μια ιδανική ώρα. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα είχαν αυτό το υπέροχο holidays in Greece πορτοκαλί χρώμα από το Αττικό ηλιοβασίλεμα. Γέλασα όταν συνειδητοποίησα πως ασυναίσθητα φωτογράφησα το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης από ψηλά, γυρνώντας βέβαια την πλάτη στον Παρθενώνα. Και όταν κατέβηκα πια στο επίπεδο του Μουσείου απόλαυσα την έξυπνη αντανάκλαση του ναού στη γυάλινη όψη. Ωραία η σινιέ αρχιτεκτονική. Ελπίζω μόνο να μην πουλάνε σανδάλια και ούζο σε μπουκάλια με σχήμα κίονα στο κατάστημα του μουσείου, όπως και να σταματήσω κάποτε να γκρινιάζω.

εργασιακή εμπειρία : ο εξάδελφος

Κάπου μεταξύ ανεργίας και αφθαρσίας είπα να δώσω μια τρίτη ευκαιρία στις δουλειές που προκύπτουν μέσω γνωστών - γονέων για μια συνάντηση με πελατειακές προοπτικές. Δηλαδή να συναντήσω κάποιο ζευγάρι που ακολούθησε τον γνωστό πλέον αλγόριθμο: προσέλαβαν πολιτικό μηχανικό από το 2ο είδος (όπως έλεγε ο Π. υπάρχουν 2 ειδών μηχανικοί - μηχανικοί με αρχ*δια και μηχανικοί αρχ*δια - συγγνώμη για τα γαλλικά μου) για να υλοποιήσουν ένα όνειρο ζωής : την κατοικία - κατάστημα - κα, που να περιέχει όλες τις ρημάδες φαντασιώσεις τις οποίες δεν περιείχε κανένας χώρος τον οποίο είχαν χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα.
Ο ρόλος μου ήταν σαφής: στα πλαίσια της συμβουλευτικής (η αρχιτεκτονική μελέτη είχε υπογραφεί εννοείται από τον πολιτικό μηχανικό και δεν υπάρχει πρόθεση να ξοδέψουν άλλα χρήματα) να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα και να προτείνω αισθητικές στρατηγικές. Έκανα αυτό που θεώρησα σωστό για τους ίδιους και για εμένα: συζήτησα μαζί τους ώστε να εκμαιεύσω τις δικές τους χωρικές φαντασιώσεις, έκανα τις προτάσεις μου, ανέδειξα τα "πρέπει" του χώρου τους και έθεσα φρένα ώστε "να μην γίνει το αποτέλεσμα κιτς", που είπε και ο ιδιοκτήτης. Θα ήθελα να κάνω μια μελέτη επιπέδου εσωτερικού ή/και εξωτερικού σχεδιασμού σε ένα χώρο κατόπιν εορτής; Ναι, μου αρέσει η πρόκληση, κι ας μην είναι οι ιδανικές εργασιακές συνθήκες. Όπως θεωρώ πως πάντα κερδίζεις από την διάδραση με οποιονδήποτε "πελάτη" και ας μην πληρωθείς. Κάτι σαν αρχιτεκτονικός νοσοκόμος.
Όταν πήγαμε στο εργοτάξιο (όπου είδα με δέος στην άδεια του κτιρίου το όνομα του μηχανικού να διασφαλίζει όλες τις μελέτες - από την στατική μέχρι την ηλεκτρολογική και φυσικά την αρχιτεκτονική) θαύμασα την κολόνα-λογότυπο στο κέντρο των ανοιχτών χώρων, τη μόνη πιστή μεταφορά από τα σχέδια. "Τι θα κάνουμε με αυτό;" - ρωτάει ο άνθρωπος. Και ξαφνικά ένα αυτοκίνητο παρκάρει απέναντι από το γιαπί προκαλώντας τον πανικό του ιδιοκτήτη: "Ωχ, ο μηχανικός είναι. Δεν ξέρει πως χρειάζομαι αρχιτέκτονα, είσαι ξάδερφός μου."
Άουτς. Αγαπώ αυτή τη δουλειά.

support your local poet

...που σημείωναν οι idlewild στο οπισθόφυλλο του the remote part. Ή, εναλλακτικά, πόσο σημαντικό είναι να απομυθοποιήσεις τον κάθε μάστορα (master) που θαύμαζες να ορίζει το μέτρο σύγκρισης και να τον εξισώσεις με τον κάθε διπλανό σου εν δυνάμει μελλοντικό αναγνωρισμένο κάτι (αν δε μας ένοιαζε η αναγνώριση όλες οι πράξεις μας θα έμεναν στο συρτάρι). Μου αρέσουν οι κύκλοι ανησυχίας και δημιουργικότητας που νομίζουν οτι καθημερινά ταράζουν τα νερά, και μερικές φορές μάλιστα το πετυχαίνουν.

schizo

Συμβαίνει. Στην πορεία αναζητάς, εφευρίσκεις, ανησυχείς και καταλήγεις. Πώς αντιδράς όταν κάτι που σχεδίασες έχει ξανασχεδιαστεί, όταν ένας συλλογισμός σου έχει ξαναδιατυπωθεί; Μουτζώνεσαι που νόμιζες πως βρέθηκες μπροστά σε κάτι το κάπως πιο... Και γκρινιάζεις. (σιγά - αφού δεν υπάρχει παρθενογ*νεση, χαλάρωσε , που θα'λεγε και ο Χ). Ναι, αποτελεί μέρος της ανάπτυξής σου η διαδικασία, μαθαίνεις πως τουλάχιστον πρέπει να κάνεις ολοκληρωμένη γαμημένη έρευνα. Η Ιστορία πάντα νικάει στο τέλος, ξέρω. Απλά με χαλάει που καθαρά για στατιστικούς λόγους είμαστε η εποχή που καινούριο είναι το λίιιγο διαφοροποιημένο και βελτιωμένο - μέχρι κάποιος/α/ο να θέσει ξανά τους κανόνες (και όλοι να σχεδιάζουν πλέον σαν αυτόν/ή/ό). Κι ενώ μπορεί τελικά να υπάρξει μια κάποια εμπροσθοφυλακή - που συχνά στηρίζεται στην άγνοια του κοινωνίας που την αποδέχεται, εγώ εξακολουθώ να νοσταλγώ το ουτοπικό εκείνο παρελθόν που έθρεφε γενναία την ματαιόδοξη πτυχή του ντηζάινερ.

προσδιόρισέ με

Αντιλαμβάνομαι το σχεδιασμό ως κάτι ευρύ, όχι με την εκνευρυστική [sic] εξυπνακιδίστικη λογική του "όλα είναι design-ed και εγώ είμαι ο εξυπνάκιας που το διέκρινε", παρά περισσότερο σαν μια αναγνώριση του πόσο ρευστά μπορούν να είναι τα όρια ανάμεσα στις διαφορετικές πρακτικές-μέσα του σχεδιασμού. Από τη στιγμή που κάποιος έχει το μικρόβιο-παράσιτο του σχεδιαστή (είτε του γεννήθηκε, είτε του το σφηνώσανε, είτε το αγόρασε) εμμένει σε έναν συγκεκριμένο χώρο μάλλον από επαγγελματική ανάγκη παρά από επιλογή. Το να κοιτάς τριγύρω και να κρίνεις αν θα καταργήσεις τα όρια επιβάλλεται. (Κοινώς βρίσκω βλακώδες να μην δέχεσαι κριτική ή συνθετικές γνώμες ως βιομηχανικός σχεδιαστής, αρχιτέκτονας, γραφίστας, computer game designer, σχεδιαστής κοσμήματος, πολεοδόμος, εστιάτορας κλπ - βάλτε εσείς τα όρια - με το αφοπλιστικό "αε ρε, δεν ξες εσύ" που μου κάνει πιο πολύ αγωνία για να υπερασπιστείς τον εαυτό και το χαρτί σου, παρά στάση σκεπτόμενου πιθήκου).

design , σχεδιασμός ή ντηζάιν ή ... ;

Design / σχεδιασμός / σχέδιο κα - ερμηνεύστε όπως θέλετε ("...χμ, design, de-sign...", που είπε κι ο Στέργιος Δελιαλής σε κάποια στρογγυλή τράπεζα). Προσφιλέστερος όρος όλων είναι βέβαια το ελληνικότατο "ντηζάιν" (ντηζαϊνάτο, πολύ ντηζαϊνάτο κλπ.). Μην ακούω γκρίνιες λοιπόν περί "δεν υπάρχει ελληνικό ντηζάιν, γαμώτο" - μου διαβάζεται λίγο αστείος ο όρος "ιταλικό ντηζάιν", για παράδειγμα. Με την ευρύτητα της έννοιας - που τελικά προκύπτει όταν πέφτω κι εγώ στην παγίδα να το ορίσω - ναι , τα πάντα είναι σχεδιασμένα με τον ενα ή τον άλλο τρόπο μπλα μπλα μπλα. Δεν χρειάζεται, φυσικά, πάντα ραπιδογράφος (ποιός;), ποντίκι, κέτσαπ ή χαρτί υγείας για να αποτυπώσει - οργανώσει κανείς σχεδιαστικά την ιδέα (δηλ. concept) που θα εφαρμοστεί στην πορεία κάποιου έργου (δηλ. project ή πρότζεκτ). Με γοητεύει, για παράδειγμα, η αισθητική που επιβάλλει η όποιας κλίμακας πόλη στη Ελλάδα παρά τη δίκαιη γκρίνια και τη γνήσια στεναχώρια των ανθρώπων που σχεδιάζουμε κατ'επάγγελμα. Δεν είναι εύκολο να είσαι επαρκής όταν το 70% του χρόνου και της ενέργειας στη συνεργασία με τον πελάτη αναλώνεται σε λογίδριά σου γύρω από το τι κάνει ο αρχιτέκτονας ή ο γραφίστας και γιατί πρέπει να πληρωθεί για κάτι που ο πελάτης μπορεί να αποφύγει (κάτι που δεν είναι όμως μόνο ελληνικό φαινόμενο). Σαφώς, "εγώ άμα με αφήνανε θα τους έδειχνα εγώ και θα τα σχεδίαζα αλλιώς, να πούμε.", αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω την ανυπέρβλητη μέχρι τώρα αισθητική της οικονομίας και της πλειοψηφίας - ο σχεδιασμός κατά μια έννοια εξισσοροπεί τις παραμέτρους μου επηρεάζουν ένα πρόντζεκτ - απλά στο χώρο που δρούμε φαίνεται το οικονομικό μέρος να είναι η ισχυρότερη από αυτές - είτε δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι είτε πρέπει πάνω από όλα να φαίνεται πως υπάρχουν (για κάποιο λόγο που πραγματικά προσπαθώ να εντοπίσω, είναι ακριβότερη η ροζ μπογιά από τις υπόλοιπες ενώ αν επαρκεί το κεφάλαιό σου μπορείς επιτέλους να αποκτήσεις τον ημικυκλικό πρόβολο που πάντα ονειρευόσουν πως θα φιλοξενίσει τις ημικυκλικές ημιυπαίθριες φαντασιώσεις σου). Ναι, δεν έχουμε σχεδιαστική παιδεία και χαζεύουμε με το στόμα ανοιχτό κάθε μετριότητα που συναντάμε "στο εξωτερικό". Και τώρα χτυπάμε τα κεφάλια μας στους τοίχους που όλοι μα όλοι φάγαμε όλο το παραμύθι και τα κεφτεδάκια του ΙΚΕΑ ασυζητιτί αφού τα σαν σχεδιασμένα έπιπλα άρχισαν να καταρρέουν μαζί με τις ελπίδες μας για να αποκτήσουμε κάποτε αρκετά χρήματα για να αποκτήσουμε κάποτε αρκετά ντηζάιν αντικείμενα σχεδιασμένα από ντηζάινερς που φρόντισαν εκτός από το να μελετήσουν τη φόρμα, να τα βρούνε όσο γίνεται και με τον κατασκευαστή ώστε να μην κλαίς αργότερα τα φράγκα (ή τις λίρες) που έσκασες. (Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, μαλάκας ξεμαλάκας ο Starck και ψώνιο πάνω απ'όλα αλλά μια χαρά μπορείς να αγοράσεις έστω μια μυγοσκοτώστρα του κοψοχρονιά και να κοπανάς μύγες με στυλ).
Ορίστε.