shotgun!

Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού dining in 2015 του designboom.com σε συνεργασία με τη macef. Μια από τις 3 προτάσεις που μοιράστηκαν το 1ο βραβείο ήταν η "din-ink" - μια κατά τα φαινόμενα έξυπνη ιδέα των andrea cingoli, paolo emilio bellisario, cristian cellini και francesca fontana. Έλα όμως που τουλάχιστον ένα μήνα πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων είχα συναντήσει τυχαία τη δουλειά ενός αγνώστου - από όσο ξέρω - industrial designer με το όνομα james rennick. Η δουλειά του σε γενικές γραμμές μου άρεσε - είχε τη σπιρτάδα και την αντιληπτικότητα που κάνουν μια δουλειά παραπάνω από συμπαθή. Αλλά δεν πήρε μέρος στο διαγωνισμό.
Συμβαίνει καμιά φορά να συμπίπτουν ακόμα και τελικές μορφές και το χρέος της έρευνας βαραίνει εξίσου το διαγωνιζόμενο και του οργανωτές/κριτές (τους τελευταίους μάλλον περισσότερο) αλλά από την άλλη industrial design δεν είναι μικροπαραλλαγές σε μια καλή ιδέα ίσα-ίσα για να μην μας κυνηγάνε τα πνευματικά δικαιώματα - που εδώ δεν συνέβη ούτε καν αυτό. (μου θυμίζει μια παράμετρο των πνευματικών δικαιωμάτων στη μουσική όπου έχει κανείς δικαίωμα να αντιγράψει μια σειρά από νότες - μέχρι 8 ή κατι τέτοιο). το τελευταίο σχόλιο το θυμήθηκα όταν είδα τα περσινά αποτελέσματα ελληνικής διοργάνωσης διεθνούς διαγωνισμού σχεδίου επίπλου γραφείου και σπιτιού, όπου η νικήτρια πρόταση (έξυπνη, σίγουρα) ήταν μια μικροπαραλλαγή από αντίστοιχο υπαρκτό αντικείμενο - το οποίο συνάντησα σε κατάλογο έκθεσης μεγάλης ελληνικής εταιρείας με κλασικά και καινούρια αντικείμενα ντηζάιν. Ονόματα δε λέμε, αφού πέρασε και καιρός άλλωστε. Βγάλε άκρη.

τα γιουβετσακια

http://www.youtube.com/watch?v=H-SggB7Bd58
Εγω πάντως έκανα μια μαγευτική επίσκεψη στην Ακρόπολη την προηγούμενη Κυριακή, μια ιδανική ώρα. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα είχαν αυτό το υπέροχο holidays in Greece πορτοκαλί χρώμα από το Αττικό ηλιοβασίλεμα. Γέλασα όταν συνειδητοποίησα πως ασυναίσθητα φωτογράφησα το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης από ψηλά, γυρνώντας βέβαια την πλάτη στον Παρθενώνα. Και όταν κατέβηκα πια στο επίπεδο του Μουσείου απόλαυσα την έξυπνη αντανάκλαση του ναού στη γυάλινη όψη. Ωραία η σινιέ αρχιτεκτονική. Ελπίζω μόνο να μην πουλάνε σανδάλια και ούζο σε μπουκάλια με σχήμα κίονα στο κατάστημα του μουσείου, όπως και να σταματήσω κάποτε να γκρινιάζω.

εργασιακή εμπειρία : ο εξάδελφος

Κάπου μεταξύ ανεργίας και αφθαρσίας είπα να δώσω μια τρίτη ευκαιρία στις δουλειές που προκύπτουν μέσω γνωστών - γονέων για μια συνάντηση με πελατειακές προοπτικές. Δηλαδή να συναντήσω κάποιο ζευγάρι που ακολούθησε τον γνωστό πλέον αλγόριθμο: προσέλαβαν πολιτικό μηχανικό από το 2ο είδος (όπως έλεγε ο Π. υπάρχουν 2 ειδών μηχανικοί - μηχανικοί με αρχ*δια και μηχανικοί αρχ*δια - συγγνώμη για τα γαλλικά μου) για να υλοποιήσουν ένα όνειρο ζωής : την κατοικία - κατάστημα - κα, που να περιέχει όλες τις ρημάδες φαντασιώσεις τις οποίες δεν περιείχε κανένας χώρος τον οποίο είχαν χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα.
Ο ρόλος μου ήταν σαφής: στα πλαίσια της συμβουλευτικής (η αρχιτεκτονική μελέτη είχε υπογραφεί εννοείται από τον πολιτικό μηχανικό και δεν υπάρχει πρόθεση να ξοδέψουν άλλα χρήματα) να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα και να προτείνω αισθητικές στρατηγικές. Έκανα αυτό που θεώρησα σωστό για τους ίδιους και για εμένα: συζήτησα μαζί τους ώστε να εκμαιεύσω τις δικές τους χωρικές φαντασιώσεις, έκανα τις προτάσεις μου, ανέδειξα τα "πρέπει" του χώρου τους και έθεσα φρένα ώστε "να μην γίνει το αποτέλεσμα κιτς", που είπε και ο ιδιοκτήτης. Θα ήθελα να κάνω μια μελέτη επιπέδου εσωτερικού ή/και εξωτερικού σχεδιασμού σε ένα χώρο κατόπιν εορτής; Ναι, μου αρέσει η πρόκληση, κι ας μην είναι οι ιδανικές εργασιακές συνθήκες. Όπως θεωρώ πως πάντα κερδίζεις από την διάδραση με οποιονδήποτε "πελάτη" και ας μην πληρωθείς. Κάτι σαν αρχιτεκτονικός νοσοκόμος.
Όταν πήγαμε στο εργοτάξιο (όπου είδα με δέος στην άδεια του κτιρίου το όνομα του μηχανικού να διασφαλίζει όλες τις μελέτες - από την στατική μέχρι την ηλεκτρολογική και φυσικά την αρχιτεκτονική) θαύμασα την κολόνα-λογότυπο στο κέντρο των ανοιχτών χώρων, τη μόνη πιστή μεταφορά από τα σχέδια. "Τι θα κάνουμε με αυτό;" - ρωτάει ο άνθρωπος. Και ξαφνικά ένα αυτοκίνητο παρκάρει απέναντι από το γιαπί προκαλώντας τον πανικό του ιδιοκτήτη: "Ωχ, ο μηχανικός είναι. Δεν ξέρει πως χρειάζομαι αρχιτέκτονα, είσαι ξάδερφός μου."
Άουτς. Αγαπώ αυτή τη δουλειά.