προσδιόρισέ με

Αντιλαμβάνομαι το σχεδιασμό ως κάτι ευρύ, όχι με την εκνευρυστική [sic] εξυπνακιδίστικη λογική του "όλα είναι design-ed και εγώ είμαι ο εξυπνάκιας που το διέκρινε", παρά περισσότερο σαν μια αναγνώριση του πόσο ρευστά μπορούν να είναι τα όρια ανάμεσα στις διαφορετικές πρακτικές-μέσα του σχεδιασμού. Από τη στιγμή που κάποιος έχει το μικρόβιο-παράσιτο του σχεδιαστή (είτε του γεννήθηκε, είτε του το σφηνώσανε, είτε το αγόρασε) εμμένει σε έναν συγκεκριμένο χώρο μάλλον από επαγγελματική ανάγκη παρά από επιλογή. Το να κοιτάς τριγύρω και να κρίνεις αν θα καταργήσεις τα όρια επιβάλλεται. (Κοινώς βρίσκω βλακώδες να μην δέχεσαι κριτική ή συνθετικές γνώμες ως βιομηχανικός σχεδιαστής, αρχιτέκτονας, γραφίστας, computer game designer, σχεδιαστής κοσμήματος, πολεοδόμος, εστιάτορας κλπ - βάλτε εσείς τα όρια - με το αφοπλιστικό "αε ρε, δεν ξες εσύ" που μου κάνει πιο πολύ αγωνία για να υπερασπιστείς τον εαυτό και το χαρτί σου, παρά στάση σκεπτόμενου πιθήκου).