Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007
schizo
Συμβαίνει. Στην πορεία αναζητάς, εφευρίσκεις, ανησυχείς και καταλήγεις. Πώς αντιδράς όταν κάτι που σχεδίασες έχει ξανασχεδιαστεί, όταν ένας συλλογισμός σου έχει ξαναδιατυπωθεί; Μουτζώνεσαι που νόμιζες πως βρέθηκες μπροστά σε κάτι το κάπως πιο... Και γκρινιάζεις. (σιγά - αφού δεν υπάρχει παρθενογ*νεση, χαλάρωσε , που θα'λεγε και ο Χ). Ναι, αποτελεί μέρος της ανάπτυξής σου η διαδικασία, μαθαίνεις πως τουλάχιστον πρέπει να κάνεις ολοκληρωμένη γαμημένη έρευνα. Η Ιστορία πάντα νικάει στο τέλος, ξέρω. Απλά με χαλάει που καθαρά για στατιστικούς λόγους είμαστε η εποχή που καινούριο είναι το λίιιγο διαφοροποιημένο και βελτιωμένο - μέχρι κάποιος/α/ο να θέσει ξανά τους κανόνες (και όλοι να σχεδιάζουν πλέον σαν αυτόν/ή/ό). Κι ενώ μπορεί τελικά να υπάρξει μια κάποια εμπροσθοφυλακή - που συχνά στηρίζεται στην άγνοια του κοινωνίας που την αποδέχεται, εγώ εξακολουθώ να νοσταλγώ το ουτοπικό εκείνο παρελθόν που έθρεφε γενναία την ματαιόδοξη πτυχή του ντηζάινερ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
yep, είναι γεγονός, πριν από 40 χρόνια ήταν η δόξα, σήμερα είναι τα λεφτά. Το θέμα στην εποχή μας από τη μία είναι η υπερκατανάλωση - από εκεί προκύπτει το "λίιγο" που δεν φτάνει να θρέψει ματαιοδοξίες, και από την άλλη η ολοκληρωτική έλλειψη χιούμορ. Αυτά νομίζω είναι τα δύο στοιχεία που μας διαφοροποιούν απο εποχές κάπως πιο "αυθεντικής ουτοπίας", και βεβαια εννοώ τα 60s thank you kindly. Αλλα δεν είναι μόνο η εποχή μας. Το χιούμορ νομίζω είχε ήδη αρχίσει να χάνεται από τα seventies :)
αυτό το σύστημα που έχεις με τα κόμεντς δε μου δίνει τη δυνατότητα να βάλω το url από το κανονικό μου blog..
Δημοσίευση σχολίου